سیستم ایمپلنت Endo-Exo

در سال 1990، اولین osseointegratio با استفاده از R.R. BRANEMARK انجام شد که دو طرفه بالایی زانو را با یک حامل نیروی داخل استخوان (داخل استخوان) متصل می کرد که می توانست پروتز های معمولی را به آن متصل کرد. این ایده حاصل از یافته های انجام شده توسط ایمپلنت های دندان پزشکی بود. BRANEMARK که ایمپلنت های دندانی را که به طور مستقیم به استخوان متصل می شد را اختراع کرده بود، اجازه می دادند که یک دندان مصنوعی ثابت شود. این سیستم در سراسر جهان با استقبال گسترده همراه بود و در حال حاضر کاربرد فراوانی دارد.

و در سال 1999، نخستین Endo-Exo-Femurprosthesis، توسط Dr. Hans GRUNDEI برای یک موتور سوار جوان که در اثر تصادف پای چپ خود را از دست داده بود ساخته شد. پس از آن این پروتز به سرعت پیشرف کرد تا جایی که در کنفرانس جهانی ISPO 2010 در لایپزیگ آلمان بیش از 200 عمل موفق این محصول به ثبت رسید که هر ساله بر تعداد آن افزوده می شود و در حال حاضر در سال 2018 این عدد از مرز 500 عمل موفق گذشته است.

مقایسه پروتز کاشتنی و سوکت دار

برای مقایسه پروتز کاشتنی و سوکت دار ، در حال حاضر افراد قطع عضو برای استفاده از پروتز پا به جای ایمپلنت از وسیله ای به نام سوکت استفاده می کنند که به دلیل ساختار سوکت در نوع اتصال باقی مانده عضوء به پروتز در دراز مدت دچار مشکلاتی از جمله، حساسیت های پوستی، زخم، التهاب مزمن همراه با آبسه و درد شدید می شوند که در این پروتز از این موارد جلوگیری می شود.

چرا استفاده از پروتز های تماسی با پوست توصیه نمیشود؟

از طرف دیگر میزان مصرف انرژی در افراد قطع عضو به منظور حرکت پروتز به صورت میانگین 70 درصد بیشتر از افراد عادی است که تلاش برای تامین این انرژی بیشتر مشکلات فراوانی از جمله مشکلات گوارشی و هاضمه به خاطر گرسنگی مفرد، تحلیل رفتن عضوهای باقی مانده و بسیاری دیگر در بیمار می کند به همین دلیل در دنیای امروز استفاده از پروتزهای تماسی که با پوست و بافت در تماس هستند توصیه نمیشود چرا که علاوه بر مشکلات بالا موارد زیر را نیز به وجود می آورد:

• سوزش پوست به علت اصطکاک، خم شدن و فشردن
• افزایش تعرق و بروز خارش شدید
• التهاب، کبودی و هماتوم، علائم فشار و حتی آسیب های پوستی عمیق
• درد و عدم راحتی در طول نشستن
• مشکلات بهداشتی

بنابراین برای بسیاری از آمپوته ها دشوار است که به شیوه زندگی فعال یا قبلی خود بازگردند و کار مورد علاقه خود را ادامه دهند. اغلب آنها نمی توانند از فعالیت و ورزش دلخواهشان لذت ببرند، و ناگزیرند در بسیاری از موارد از کمک دیگران استفاده می کنند. به همین دلیل بسیاری از بیماران قطع عضوء به صندلی چرخدار پناه می برند و در نتیجه از جامعه جدا می شوند. در این محصول به دنبال آن هستیم تا بیمار به زندگی عادی خود بازگردد و بدون نیاز به کمک همیشگی دیگران در اجتماع حضور یابد.

سیستم ایمپلنت Endo-Exo-Implantation یا EEP چیست؟

سیستم اندو-اکسو بر اساس ارگنومی بدن انسان و کاملا مطابق با اناتومی بدن و نحوه راه رفتن افراد طراحی شده است و با کاشت EEP در باقی مانده استخوان فرد پیوندی طولانی، ایمن و بدون درد و عوارض جانبی بین بیمار و پروتز ایجاد می کند. علاوه بر این امکان انقال نیرو خصوصا در راه رفتن از طریق ران و یا مفاصل را فرآهم آورده و به بیمار این امکان را می دهد تا احساس راه رفتن طبیعی داشته باشد و به صورت عادی و بدن زحمت کشیدن عضوء مصنوعی یا پای مصنوعی به دنبال خود حرکت کند.

معرفی تخصصی سیستم ایمپلنت اندو-اکسو

سیستم ایمپلنت اندو-اکسو (Endo-Exo) یک راهکار پیشرفته و نوآورانه برای بیماران دچار قطع عضو است که امکان اتصال مستقیم اسکلت بدن به پروتز را فراهم می‌کند. برخلاف پروتزهای سنتی که از طریق سوکت به بافت نرم متصل می‌شوند، این سیستم با استفاده از یک ایمپلنت تیتانیومی که داخل استخوان قرار می‌گیرد، پروتز را از درون بدن به بیرون متصل می‌کند.

این روش بر پایه مفهوم اُسئواینتگریشن (osseointegration) یا همان پیوند زیستی استخوان و فلز طراحی شده و مزایای زیادی در زمینه عملکرد حرکتی، سلامت پوست، کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی دارد.

پیوند زیستی استخوان با ایمپلنت (اُسئواینتگریشن)

پایه اصلی عملکرد سیستم اندو-اکسو، پدیده اُسئواینتگریشن است. این فرایند به معنای جوش خوردن بافت استخوانی با سطح ایمپلنت تیتانیومی است. طی چند هفته یا ماه، سلول‌های استخوانی به سطح ایمپلنت رشد می‌کنند و اتصال طبیعی و محکمی ایجاد می‌شود که نیازی به استفاده از سوکت یا بندهای نگهدارنده را از بین می‌برد.

مزایای بیومکانیکی و کلینیکی

• انتقال مستقیم نیرو از استخوان به پروتز باعث بهبود راه رفتن، تعادل بهتر و کاهش مصرف انرژی می‌شود.

• حس موقعیت (Proprioception) دقیق‌تر: بسیاری از بیماران تجربه بهتری از موقعیت و حرکت اندام دارند که به آن “اُسوپرسیپشن” نیز گفته می‌شود.

• عدم نیاز به سوکت: دیگر خبری از زخم پوستی، عرق، حساسیت، بدفرمی یا افتادن پروتز نیست.

• راه رفتن طبیعی‌تر و سریع‌تر: الگوریتم حرکتی بیمار با عملکرد بیولوژیکی بدن هماهنگ می‌شود.

• افزایش رضایت بیماران و کاهش دردهای فانتومی.

نتایج و تحقیقات بالینی

بررسی‌های کلینیکی نشان داده‌اند:

• بهبود قابل توجه در سرعت راه رفتن و الگوی گام‌ها

• کاهش چشمگیر دردهای فانتومی و عضلانی

• افزایش رضایت از عملکرد پروتز

• کاهش عوارض پوستی و التهابات مزمن

جمع‌بندی

سیستم ایمپلنت اندو-اکسو تحولی بنیادین در دنیای پروتزهاست. با اتصال مستقیم به اسکلت بدن، آزادی حرکت بیشتر، کاهش مشکلات پوستی، و افزایش حس کنترل بر حرکت، این سیستم تجربه‌ای بی‌نظیر از بازگشت به زندگی طبیعی را برای بیماران فراهم می‌آورد.